Mazhar Alanson’la Gazete Oksijen için söyleşi yaptığımız esnada söz o meşhur şarkısına, Benim Hala Umudum Var’a geldi. “Umut olmazsa yaşanır mı ki?” diyordu Alanson. Dünyanın ve Türkiye’nin mevcut halini düşünürsek, en çok ihtiyacımız olan şeylerden biri de herhalde umut.
Ben son haftalarda umudu konserlerde buldum. Konserlerin kolektif bir dayanışma, coşku, huzur, umut -artık o duygunun adına ne derseniz- yaşattığını hep hissetmişimdir. Belki de sahnelerdeki müzisyenlere bakmayı özlediğimiz, pandemiyle geçen bu son iki yılın da etkisiyle, benzer duyguların bu yaz dinleyiciler tarafından fazlasıyla paylaşıldığını gözlemliyorum.
Geçtiğimiz hafta İstanbul’da izleme fırsatı yakaladığım Parkorman’daki +1 Sunar: Gezgin Salon Festivali, Volkswagen Arena’daki İbrahim Maalouf konseri, İstanbul Müzik Festivali’nin AKM’deki Fazıl Say ve Tan Dun performansları son zamanlarda izlediğim ve beni (anlaşılan o ki birçok katılımcıyı da) en çok etkileyen etkinliklerin başında geliyor. Bu hafta benzer bir duyguyu bu sefer İstanbul’un dışında, Akyaka’daki Evdeki Saat konserinde yaşadım.
Müzikle özgürlük
Eren Alıcı, namıdiğer Evdeki Saat kendini müzikle özgürleştiren isimlerden biri. Ardahanlı bankacı bir annenin, ticaretle uğraşan Karslı bir babanın Bursa’da doğup büyüyen tek çocukları. Onu son birkaç yılın en popüler alternatif pop şarkılardan biri olan Uzunlar şarkısı ile hatırlayabilirsiniz.
Sadece Spotify’da 90 milyon kez dinlenmiş bu şarkı. Evdeki Saat’i ise dile kolay, aynı serviste her ay 2 milyona yakın tekil kullanıcı dinliyor. Bu açıdan Türkiye’nin en çok dinlenen isimlerden biri o. 2015’teki ilk konserlerinden birine sadece 10 kişi gelmişken, bu sene Kocaeli Üniversitesi’nde verdikleri konseri 10 bin kişi izlemiş. Sadece önümüzdeki aylarda -birkaç ayaklı yurt dışı turnesi dahil- 40’ı aşkın konser verecek.