Bazen kabuğu kaldırıldığında hâlâ daha kanayan yaraların bazen de bir ömre bedel kahkahaların izi kalıyor.
Zaman; kimine göre bir an kimine göreyse bir asır, ama illâ ki geçip giderken herkesin kalbine dokunuyor.
Yıllar bir bir eskidikçe, hayaller yerini gerçeğe bırakıyor, ümitler de yoruluyormuş, zamanla insan bunu çok daha iyi anlıyor.
Kolay olmuyor elbette edinilenler, her biri ayrı tecrübe gerektiriyor. Tüm birikimlerden elde kalan, yaşamı bir şekilde zenginleştiriyor.
Hikâyeler farklı yaşanıyor olsa da aynı son hep bir yerlerde bekliyor.
İşte bu yüzden yıllara değil, inanın bana, sözümüz ve hükmümüz yalnızca kendimize geçiyor.
Bıkmadan usanmadan, güneş nasıl da her sabah aynı yerden bakıyor, bu bile bir umuttur, insan her günle yeniden doğuyor.
Yazının devamını okumak için tıklayın