AŞK HER ŞEYE RAĞMEN / Hüseyin Ferhad
Cüzam mı geçti bu şehirden
ki sokaklar tenha bu kadar,
neden, kimim ki ben
köpekler bile genzinden havlar
Sen uyurken kirpiklerine
gri yıldızlar çiseliyordu,
emzikli kadınlara has o rayiha
o kösnül süt bulutu
Dün gece kanatıp kendimi
dönüştüm bir puhuya,
avazımın fitilini kısıp
sığındım Yusuf’un atıldığı kuyuya
Yedi akşam maşrıkta
çağırdım hayta ruhumu,
indim Şam’dan Hadramut’a
unutup ruhuma küs durduğunu
Hecinlerle gittiğin yolları
geldim terli atlarla,
dövüldüm ve inceldim beş vakit
kanıyla abdest alan Haydar’la
Cüzam mı geçti bu şehirden
ki sokaklar tenha bu kadar,
neden, kimim ki ben
köpekler bile imâlı havlar
Yaralı ruhum nasıl sağalır
kim bilebilir senden âlâ,
hayatı ikimiz için seçtimdi oysa ben
hiç inanmadığım halde ‘adalet’ ve aşka
Sesler duydum dün gece
manidâr, içli, gümrah,
yumdum gözlerimi bir başka rüyaya
ölü’m çıksın için bu sabah
//::KILIÇ İPEKTE SINANIR, Toplu Şiirler 1982-2007, YKY, 2008 (Gizli Âyinler)