Bir sokaktan geçiyorum.
Evlerden birinin penceresi açılıyor.
Bir kadın karşı eve doģru sesleniyor,
” Gız Hasibeee, benim herif işe gitti hadi kahveye gel!”
Karşı evin avlu duvarının arkasından neşeli bir ses yūkseliyor:
” Tamam gııı…sen cezveyi ateşe sūr. Yemeği ocağa koyup geliyorum”
Havada uçuşan bu sıcacık sözcūkler içimi ısıtıyor.
Gūlūmsūyorum
Hem de kocaman gūlūmsūyorum.
————————–
Beton yığınlarının içinde birbirimizden habersiz yaşadığımız hayatlarımız aklıma dūşūyor.
Soğuk, oldukça mesafeli ve komşuluk ilişkilerinden uzak hayatlarımız…
Karşılıklı neşeyle içilen kahvelerden, içtenlikten yoksun hayatlarımız…
Gūlūmsemem sönūveriyor.
Sokağın sonuna gelince dönūp bir kez daha bakıyorum.
Görūntūyū belleğimin bir köşesine yerleştiriyorum.
Biliyorum bir gūn bu sokaklar da olmayacak.
Aydın Sihay
————————–
Adana / Tepebağ