Sokağın ortasında birden duruverdim.
Ellerim parkamın ceplerinde öylece durdum.
Dalgınca uzağa baktım.
Görenler bir şey düşündüğümü sanırdı.
Ama hiçbir şey düşünemiyordum.
Bir şeyler mırıldanıyordum.
Ama ne dediğimi ben de anlayamıyordum.
“Ne diyorsun sen? ” diye de soramadım kendime.
Ben buraya gelmek istememiştim ki.
Geri döndüm.
Aslında “serseri mayın” gibiydim .
Amaçsızca sağa sola yalpalayıp duruyordum.
Kafamın içinde binlerce soru.
Modern çağda bilimin, yapı tekniklerinin böylesine geliştiği günümüzde insanlar nasıl enkaz altında kalabilirler böyle?
Sürekli bu soruyu soruyorum kendimi.
Yanıtı o kadar açık ki aslında.
Böylesine mi çaresiz kalır insan.
Dengemi yitirmiştim adeta.
Gidip fotoğraf çektim.
Acı çekmek gibi bir şeydi.
Aydın Sihay