Ne zaman satranç oynasam, çocukluğumda kitaplarını sonsuz bir neşe ve coşkulu bir sevinçle okuduğum Mark Twain karşıma dikilir ve taaa gözlerimin içine bakar.
İşte o an içimde bir gülme dalgasının hareketlendiğini duyumsarım.
O dalga büyüyerek yükselir.
Yükselir…
Gülmemek için kendimi zor tutarım.
Çünkü bir kahkaha patlamasıyla sonuçlanacağını bilirim.
Ve öyle de olur.
Kahkahayı patlatırım.
Çünkü sevgili Mark Twain gözlerime baktığı an onun şu sözü aklıma gelir.
“Satranç, ahmak insanların, kendilerinin çok zekice birşeyler yapıyor sanırlarken zamanlarını boş yere harcadıkları bir oyundur”
Ah.!..Mark Twain ah.!.
Hiç söylemiyecektin o sözü.
Beni mutlu eden kitaplarının hatırına yine de severim seni.
Valla laf aramızda kendimi zaman zaman ahmak gibi hissettiğim anlar oluyor.
Aydın Sihay
Fotoğraf için Bayram Top’a teşekkürler.