Yıl, 1973’tü.
Kozan’ın Tılan köyünden yola çıkıp Adana’ya geldi.
14 yaşındaydı.
İş arıyordu.
Ev yemekleri yapan meşhur ‘Garip Usta’nın yanında iş buldu.
Bulaşık yıkayarak başladı.
Ustasının sözünden çıkmadı, el aldı.
Bankalar Lokantası’nın aşçısı oldu.
Sabah gün doğmadan işinde oluyordu.
15 farklı ev yemeğini aynı anda şiir okuyor gibi hazırlıyordu.
Yaptığı her yemekte doğal tuz dışında baharat kullanmıyordu. Sadece baharat mı? Lokantasına biber salçası bile sokmuyordu.
İki ana yağının biri zeytinyağı diğeri tereyağıydı.
Bir de kalitesine çok güvendiği ve Adanalı olduğu için Sunar’ın ayçiçek yağını kullanıyordu.
O yüzden pişirdiği yeşil fasulyesi tüm baharatlardan muaf olduğu için damakta dağıldığında sadece fasulye lezzeti verirdi.
Bamyasının kıvamını tutturabilen yoktu.
Kuru fasulyesini yedikçe yiyesiniz gelirdi.
Sadece semiz otuyla bir yemekler yapardı, utanmasanız tabağı yalamak isterdiniz.
Lezzetli yemeklerinin sırrını sorardım.
“İşine saygı, her insana sevgi” derdi.
Adana Sanayi Odası’nda çalıştığım yıllarda öğlen yemeğini Bankalar Lokantası’nda yiyebilmek için yarışırdık. Çoğu zaman oturacak yer bulamazdık.
Değerli dostum Harun Saygılı, aradı.
“Bankalar Lokantası’nın usta aşçısı Ergün Amca’yı kaybettik” dedi.
Bir tuhaf oldum.
Lokantanın işletmecisi Hüseyin Lökçe’yi aradım, başsağlığı diledim.
Usta aşçı Ergün Kurt amcamız, kardeşi Güngör’ü yetiştirip bizi terk edip gitmiş.
Bana göre Bankalar Lokantası, Adana’nın bir değeri.
Ergün Amca’yı kaybettik.
