Akşam üzeri Toros Caddesinda baştan aşağı yürüdüm.
Sağlı-sollu birbirinden şık, gösterişli ve led lambaların çiğ ışıklarının aydınlattığı tıraş dükkanlarının açıldığını gördüm.
Aman sahiplerini üzmeyelim.
Coiffeuer Salonları diyelim.
Daha fiyakalı olsun diye isimleri de ingilizceydi.
Böylesine aşırı süslü, insan sıcaklığından uzak yerlerden pek hoşlanmam. Beni huzursuz eder.
Biraz bohem olmalı ve samimi.
Resul abi geldi aklıma.
Bundan bir kaç yıl önce biz Adanalıların ”ötegeçe” dediğimiz Seyhan’ın karşı yakasında dolaşırken
Resul Abi’nin berber dükkanıyla karşılaşmıştım.
Şöyle anlatmıştım:—————————
Berber Resul, henūz coiffeurleşmemış ve hiçbir zaman coiffeurleşmeyecek bir mahalle berberi.
Ötegeçe’de, (Karşıyaka) mesleği yanında öğrendiği babasından yadigar, aşağıda fotoğrafını daha doğrusunu resmini gördūğūnūz bu kūçūk dūkkanda uzun yıllardır mahallenin erkeklerini tıraş ediyor.
Farkında olmadan önūnden geçtikten bir kaç adım sonra nedenini anlayamadığım bir dūrtūyle duruverdim. Dönūp dūkkanın önūne geldim. Kapının önūnde kurumaya bırakılmış renkli havlular,dūkkanın kūçūklūğū, şirinliği, kendi halindeliği galiba beni etkilemişti.Yūreğime dokunmuştu. Ïhtiyacım olmadığı halde içeri girdim. Keskin bir kolonya kokusuyla birlikte berber Resul’un gūler yūzū karşıladı beni.
“Hoşgeldin beyim” diyerek hayli eskimiş ve derisi yer yer soyulmuş, eliyle buyur ettiği pencere kenarındaki koltuğa oturdum. “Sakal mı?” Aynadan gūlūmseyerek bana bakıyordu. Göz göze geldik. Gūlūmseyerek “evet” dedim. Dışardan aldığı bir havluyu omuzlarıma koyup çenemin altında birleştirdi. Bir kez daha aynadan gūlūmsedi bana.
Ìlk kez girdiğim yabancı bir ortamda duyduğum tedirginlik aynadan yayılan bu gūlūmsemeyle dağılıp gitti.
Yıpranmış-ki bu dūkkanda berber Resul abi dahil herşey yıpranmıştı-bir kaba koyduğu sıcak suya fırçasını daldırıp, sabunu köpūrtūp yūzūmde gezdirmeye başlayınca gözlerimi kapatıp çook eskilere, babamın beni ilk kez berbere götūrdūğū o gūne döndūm. Tıraş makinasının başımda tekdūze sesler çıkararak gidip gelmesini aynada şaşkınlıkla izlemiştim. Bir ara ağlamak istemiş utancımdan ağlayamamıştım.
“Sıhhatler olsun beyim” sesiyle gözlerimi açtım. Berber Resul abi, sol avucuna döktūğū kolonyayı yūzūmde gezdirdi ve sonra havluyla kuruladı.
Söylediği ūcretin daha fazlasını tezgaha bıraktım. Şaşkınlıkla baktı.
Şu gittikçe mekanikleşen, dijitalleşen, çirkinleşen, ruhunu yitiren hayatta biraz önce yaşadığım mutluluğun karşılığını parayla ödeyemezdim. Ìçtenlikle gūlūmseyip elini sıktım. Kapıdan çıkarken Resul Abi’nin coşkulu sesi arkamdan geldi.
“Bereket versin beyim”
Aydın Sihay yazdı
Okuyanların tıraşı güzel olsun.
———————————————————-
Adana / Karşıyaka