Birçok tanıdığımdan benim hafta içi bir rüya olarak adlandırdığım bu deneyimin hafta sonları bir kabusa dönüşebildiğini duydum.
Dikkatimizi, olmak isteyip de olmadığımız ya da sahip olmadıklarımızdansa hâlihazırda sahip olduğumuz, çoğu zaman varlığını kanıksadığımız değerlerimize yöneltmeye başladığımızda aslında hayatımızda şükran duyacağımız ne kadar çok şeye sahip olduğumuzu fark ediyoruz.
Dikkatimiz, içinde bulunduğumuz dünya düzeninin sunduğu uyaranlarla dağılmaya çok müsait. Sosyal medya önümüze devamlı mükemmele yakın, hayranlık duymamıza yönelik hayatlar ve arzu nesneleri seriyor. Üzerinde kontrolümüzün olmadığı bir dikkate sahipsek büyütece benzettiğim dikkatimizi başka hayatlara tutmaya başlayabiliyoruz. Bu hâl de insanı eksiklik ve yetersizlik hissine sürükleyebiliyor.
Halbuki dikkatimizin büyütecini kendi hayatımıza, olduğumuz kişiye ve yaşama şansına sahip olduğumuz deneyimlere tuttuğumuzda şükran duyacağımız şeylerin çoğaldığını fark ediyoruz.
Geçtiğimiz hafta Büyükada‘ya yaptığım günübirlik ziyaret, her anı şükran duygusuyla geçirdiğim ve bu duyguyla kafamı çevirdiğim her yerde güzelliklerin çoğaldığı, yaşadığım her anın zenginleştiği bir deneyim sundu bana.
Hafta başında uzun yıllardan sonra, en son Mart ayının başında sakin bir günde ziyaret ettiğim, hayran kaldığım ve etkisinden uzun süre çıkamadığım Büyükada’ya gittim.
Bir süredir çok konuşulan yaz kalabalığını, Ada hayatına yeni eklenen minibüsleri ama en çok da kendine has doğasının yaz halini görmek için gitme niyetindeydim Büyükada’ya.
Yaz çalışma ritmim, hafta başında bana hareket etme fırsatı sunduğu için salı gününü seçtim günübirlik seyahatim için. Bu Ada’ya henüz ikinci ziyaretim ve hâlâ gezilecek, görülecek, keşfedilecek birçok yer ve dinlenmesi gereken hikâye var önümde. Bu şartlarda kendimi Büyükada’dan alıp nasıl diğer adalara geçebileceğim bilemiyorum ama onlarla da tanışmak için sabırsızlanıyorum.
Bostancı’dan 40 dakikada Büyükada’ya
İşlerimi halledip Bostancı’da 13.30 Mavi Marmara motorunu yakaladım. Aslında tercihim, Ada seyahati deneyimini duygu olarak daha çok tamamladığını hissettiğim ada vapurları. Dönüş yolunda vapur kullanmak niyetiyle, kalkış saati programıma uyan deniz motoruyla Ada’ya geçiş yaptım.
Salı günü olmasına ve neredeyse her saat başı sefer olmasına rağmen bindiğim motor doluydu. Öyle doluydu ki teknenin motor sesinin de önüne geçen bir insan uğultusu vardı yol boyu. Okulların tatil olması sebebiyle etrafım çocuklarını yanlarına almış aileler, ortaokullu, liseli cıvıl cıvıl gençler, birbirinin omzuna başını yaslamış genç sevgililerle doluydu.
Püfür püfür esen poyraz rüzgarı, martılar ve dalgalar eşliğinde 40 dakika içinde Büyükada İskelesi’ne yanaştık.
İstikamet Maden
Öğlen iki sularında Ada’ya ulaştım. Bir önceki yolculuğumda arkadaşımdan öğrendiğim, beni Maden’e götürecek “Küçük Tur” rotasını yer yön becerimi kullanarak buldum. 20-25 dakika sürecek yolculuğumu yürüyerek yapmayı tercih ettim. Yol boyunca hem üzerine çok konuşulan ada araçlarını gözlemlemeyi, belki Adalıların fikrini sormayı hem de bir önceki gelişimde beğendiğim yolları, sokakları, evleri, köşkleri, çiçekleri ve ağaçları selamlamayı istedim.
https://t24.com.tr/yazarlar/ilksen-utlu/bir-ada-ruyasi,45421