BEN BİR RADYO ÇOCUĞUYUM.
Radyonun içinden çıkıp geldim.
Üstünde dantel örtüsüyle, gocaman ahşap radyomuz evimizin baş köşesinde gururla bize bakardı.
Biz de ona bakardık heyecanla.
Düğmesini çevirince köşede kuçük yeşil lambası yanardı önce.
Isınmasını beklerdik.
Sonra ses verirdi.
Düğmesini çevirdikçe istasyondan istasyona geçerdi.
Sonra bulurduk Ankara radyosunu.
O sihirli kutudan öylesine
sesler çıkardı ki.
Şarkı söyleyenler.
Türkü söyleyenler.
Hikaye anlatanlar.
Bütün bu insanlar nasıl sığmışlar o radyonun içine.
Aklım almazdı.
Radyo bana yol gösterdi.
Konuşmayı öğretti.
Yolumu aydınlattı.
Aydın Sihay
Radyoya emek verenlere tüm kalbimle teşekkür ediyorum.
O güzel insanlar sesleriyle hep kalbimizde yaşayacaklar.
Fotoğrafı sevgili dostum Koray Özözen çekti.
Teşekkür ediyorum.