Refik Halid Karay’ın yazılarını okumak, geçmişte tatlı bir gezinti vadediyor. 1940’larda ‘apiko giyinmiş’ taksicilerin şıklığından söz ettiği satırlar ise bugünün İstanbulluları için ‘inanılır gibi değil!’
Eski gazete yazıları o döneme yoluculuk etmenin en iyi yolu. Bugün artık eskisi gibi bize hayatı anlatan biraz da öğüt veren köşe yazarları kalmadı. Hayatı öğrenmenin bin bir yolu var, kimsenin de kimseden nasihat işitecek hali yok. Ama eskiden, köşe ya da daha eski tabirle fıkra yazarları çok önemliydi. Yazıları dikkatle takip edilir hatta bazen okurunda tiryakilik yaratırdı.
O eski gazete yazarlarının en önemlilerinden birisi de Refik Halid Karay. Zamanın pek çok kalem erbabı gibi hem gazeteci hem de tanınmış ve etkili bir edebiyatçı. Geçenlerde elime geçen ve büyük bir zevkle okuduğum ‘Taklitten Adete Gündelik Hayat’ (2017, 700 sayfa) adlı kitap, Karay’ın yazılarından oluşan hacimli bir derleme. Karay, uzun ve verimli gazetecilik hayatında o kadar çok yazmış ki İnkılap Kitabevi’nin hazırladığı ‘Memleket Yazıları’ adlı seri toplam 18 kitaptan oluşuyor. Bu derlemeyi yapan, kitapları hazırlayan Tuncay Birkan’ı ve yayımlayan İnkılap Kitabevi’ni tebrik etmeli.
Refik Halid ilginç bir kişilik. Maliye baş veznedarının oğlu, iyi bir aileden gelip iyi bir eğitim almış. Her ne kadar hiçbirini bitirmediyse de Galatasaray Lisesi’nde ve Hukuk Fakültesi’nde okumuş. Genç yaşta gazeteciliğe başlamış, edebiyata ilgi duymuş, Fecri Âti topluluğu içinde yer almış. Tabii siyasetten de uzak durmamış ve başına ne geldiyse bu yüzden gelmiş. Önce Hürriyet ve İtilaf Partisi’ne katılıp İttihat Terakki’yi eleştiren yazılar yazdığı için Anadolu’ya sürgüne gönderilmiş. Sonra kendi partisi iktidara gelince İstanbul’a dönüp Posta Telgraf Genel Müdürü olmuş, gazeteciliğe de devam etmiş. Milli Mücadele aleyhinde yazıları yetmezmiş gibi postanelere Kuvayı Milliye’nin telgraflarını kabul etmemeleri talimatı verdiği için 1922’de 150’likler listesine alınıp sürgüne gönderilmiş. Halep ve Beyrut’taki sürgünlüğü 16 yıl sürmüş ve 1938’de Türkiye’ye dönüp yazarlığa devam etmiş.
Refik Halid içlerinde ‘Memleket Hikayeleri’ ve ‘Bugünün Saraylısı’ gibi günümüzde hala bilinen birkaç kitabın da bulunduğu yirmi dört roman ve hikâye kitabı yayımlamış. Daha çok Batı edebiyatından etkilenen, gündelik dili hem gazete yazılarında hem edebi eserlerinde başarıyla kullanan, Anadolu insanını romanlarında konu alan ilk isimlerden biri olarak tanınıyor. Aslında tam bir İstanbullu, tam bir Osmanlı olmasına rağmen eskiye fazla merak duymamış. Yine de benim okuduğum 40’lı, 50’li yıllarda kaleme aldığı yazılarda, biraz da yaşının etkisiyle belki, her daim eleştirel, hep biraz yukarıdan bakıp konuşan, günümüz anlayışına göre biraz ‘cinsiyetçi’ bile sayılabilecek bir yazar var. Hatta zaman zaman tutarsız bir kalem. Kitabın uzun önsözünde Hakan Kaynar da buna işaret ediyor “bazen eskiyi sever bazen yeniyi” dediği Karay’ın mesela bir yazısında şehrin korunması gerektiğini bir başkasında anıt yapılar dışında her şeyin yıkılması fikrini ortaya attığını anlatıyor. Belki de bu kadar uzun süre ve çok yazan her gazetecinin kaderi bu…
Yazının devamını okumak için tıklayın