Severim kalabalık aile fotoğraflarını.
Sülale fotoğrafı demek daha doğru olacak sanırım.
Bayramlarda, düğünlerde, seyranlarda neneler, dedeler, anneler, babalar, amcalar, halalar, yengeler, eltiler, görümceler ve torunlar ve kuzenler biraraya gelip gülümserler objektife.
Yıllar sonra fotoğrafı elinize aldığınızda hepsi karşınızdadır.
Bir kısmı bırakıp gitmiştir bu hayatı bir kısmı da sürdürmektedir.
Anılarınız canlanır.
Sevgiyle yadedersiniz onları.
Her zamanki şık haliyle büyük amcam muzipçe gülümsemektedir bana.
Bayramlarda ve karnem iyi olduğunda en çok harçlığı bu amcam verirdi bana.
Yanında ayakta duran küçük amcam da iyiydi ama biraz cimriydi.
Halalarım da bayramlar da içinde güllü lokum veya tarçınlı akide şekeri olan mendil tutuştururlardı elime.
Onları da çok severdim.
Başımı sevgiyle okşayan ellerinin sıcaklığını zaman zaman hissederim başımda.
Sol kenarda oturmuş ve ellerini kucağında birleştirmiş teyzem nedense hüzünle bakmakta.
Yanında ayakta duran ve çiçekli elbise giymiş elini teyzemin dizine koymuş şirin kızı tanıyamadım.
Parmağımı üstüne koyarak fotoğrafı anneme uzattım.
“Anne bu kim?”
Önnem önce gözlüğünü taktı sonra dikkatlice baktı.
Sonra gülerek “Hani çocukken aşık olduğun ve büyüyünce evleneceğim dediğin Ayşe’yi nasıl tanımazsın.”
Çocukken peşinden ayrılmadığım, doktorculuk oynayalım diye ikna etmeye çalıştığım ve bir kaza sonucu genç yaşta ölen Ayşe mi o?
Nasıl da tanıyamadım ilk aşkımı.
İçimden bir şeyler kopup gitti.
Cız etti yüreğim.
Severim kalabalık aile fotoğraflarını.
Bakarken ciğerim yansa da.
Aydın Sihay yazdı.
Okuyanların gönlü şen olsun.
—————————————————–
Babam yalnız büyümüş.
Ne halalarım ne de amcalarım var.
İşte o olmayan halalarım ve amcalarım için yazdım bu yazıyı.
Babam yalnız kalmasın