Türkiye’mizde bir konu, bir alan gösterin ki orada insanlar birleşsin, tek yumruk, tek ses olsun ve güçlü bir mesaj versin. Bu mesajı bu iradeyi ortaya koymadığınız zaman ciddiye almanız da mümkün değil. Aylardır, pandeminin başından bu yana bir buçuk yıldır yazılıp çiziliyor müzisyenlerin, müzik emekçilerinin durumu ve çıkmazı.
Herkes bir şekilde hayatına devam ederken 15-16 aydır işini yapamayan müzisyenler ve müzik emekçileri nasıl hayatta kalacak nasıl geçinecek, konu bu. Bir şekilde konserlerin ve turnelerin başlama vuruşu geçen hafta yapıldı ancak bu sefer de gece 24.00’te başlayacak bir müzik yasağı söz konusu.
Ne bir anlamı, ne işlevi, ne de mantığı olan, sadece müzik dünyasına ve müziksevere eziyet olarak alınmış bir karar olarak görüyorum. Bu kararla hedeflenen sadece müzik camiası ve dinleyici de değil, gece hayatı, eğlence hayatı, kültür sanat ne varsa hedef alınmış oluyor. Ses kontrolü zaten var, desibel kontrolü düzenli yapılıyor. Açık havada gürültü yapana zaten aman verilmiyor, bu aşamalardan geçtik. Kapalı mekânın içinde ne kadar gürültü var, onun da kontrolü yapılıyor; dinleyiciyi, mekâna geleni korumak için. Peki, gece yarısı müziği kesin ne demek? Bu genelcilik, bu hiç kimseye danışmadan bir gecede alınan kararlar nereye kadar? Hangi mantık, hangi insaf?
Durum buyken ve bu yasağa karşı güçlü bir ses çıkarılması gerekirken, ciddi bir yasal mücadele başlatılması gerekirken, bakıyorum Twitter’da şurada burada müzisyenler birbirine girdi. Kimi bu fırsattan kendine ucuz liderlik devşirme peşinde, kimi aman kızdırmayın tepedekileri havasında, kimi meslektaşına eski hesaplardan dolayı laf sokma gayretinde. Hep bir kadraja gireyim, beni de görsünler telaşı, bir fırsattan istifadecilik. Hep kişisel hesaplar, hep kişisel hedefler. Hepimiz aynı adaletsizliği yaşıyoruz, bununla birlikte el ele mücadele edelim, sonra birbirimizi boğazlarız dahi denilmiyor. Ev yanmış, çatı aşağı indi inecek, dekorasyon tartışılıyor.
Yazının devamını okumak için tıklayın