Ne zaman maviye boyalı bir kapı görsem nenem aklıma düşer.
Gülüşü aklıma gelir.
Aydınlık bakışı aklıma gelir.
Tam bir Cumhuriyet kadınıydı nenem.
Köstence’den gelmişler.
Halk Partiliydi.
Atatürk hayranıydı.
Hacca gitmişti.
Namazında niyazında bir kadındı.
Ama aydınlığını hiç kaybetmedi.
Pazar günleri onun yanında kalırdım.
Mangalda ekmek kızartıp üstüne sana
yağı sürerdi.
Öylesine hoşuma giderdi ki.
Kokusu burnuma geldi şimdi.
Size de geldi mi?.
Bir gün elimden tutup çarşıya götürdü.
Askılı kısa pantolonlu gıllik bir çocuktum.
Carşının ortasında birden elimi çekip
“nene artık ben büyüdüm bırak elimi” deyince
öğlesine güzel gülmüştü ki unutamam.
Ne zaman maviye boyalı bir kapı görsem
ışıltılı gülüşüyle nenem aklıma düşer.
“Bir dilim kızarmış ekmek ister misiniz?
Nenem çok mutlu olur.
————————–
İstiklal ‘de bir ev.
Bir kapı / bir pencere
Bu kadar basit işte.
Geriye içine girip yaşamak kalır
Adana / İstiklal Mah.