Bilirdim pencerede beklediğini.
Koşarak giderdim mahalleye.
Ama onların sokağına girdiğimde adımlarım ağırlaşırdı.
Yavaşlardım.
Ama bu kez kalbim dört nala koşmaya başlardı.
Tam pencerelerinin önüne geldiğimde başımı kaldırırdım.
Göz göze gelirdik.
Yine bir gün böyle göz göze geldik.
Kalbim tak! diye duruverdi.
O günden beri yukardan bakıyorum pencereye.
————————–
Adana / İstiklal Mah.