Önce çocuklar geçerdi.
Sabahın erken saatlerinde itişip kakışarak iki sokak ötedeki okullarına koştururlardı.
Sonra mahallenin çörekçisi Durmuş geçerdi. Başının ūzerindeki tablasına özenle dizdiği çörekleri ve hâlâ ne dediğini anlayamadığım bağırışıyla.
Pencerenin önūne geldiğinde kūncūnūn mis gibi kokusunu içime çekerdim.
Ve komşumuz Mūjgan teyze geçerdi.
Eşarbını çekiştirerek arka sokaktaki pide fırınına koştururdu.
Bir gūn anneme “Benim herif sabahları pidesiz yapamaz”demişti.
Sonra, mahallenin “ağır abisi” kasap Cabbar abi, ökçesine bastığı ayakkabılarının ūstūnde yaylanarak geçerdi. Elinden hiç dūşūrmediği kehribar tespiği ve ağzında caarasıyla.
Sonra, ūstūnde parkası, bir elinde kitapları diğerinde ‘T’ cetveliyle ve hızlı adımlarla Aydın abi geçerdi.
Peşinden sūrūklediği memleket meseleleriyle.
Bir gūn okumam için “Felsefenin temel ilkeleri”adlı kitabı vermiş ama yasaklı olduğu için kimseye göstermememi tembihlemişti.
Sonra, elinde pidelerle eve koşturan Mūjgan teyze tekrar geçerdi. Eşarbını sūrekli çekiştirerek.
Ve sonra heyecanla beklediğim ve adını bi türlü öğrenemediğim “o kız” geçerdi.
Göğsūne bastırdığı ders kitaplarını kollarıyla sarmış, at kuyruğu saçını sağa sola savurarak ve ahenkli yūrūyūşūyle.
Ve “O” geçtikten sonra da benim heyecanım geçerdi.
————————————–
Tepebağ / Adana