Gece, nasıl tarifsiz bir hüzün gibi sararsa,
gündüz; neşesi, coşkusu ve tüm haylazlığıyla üstüne üstüne gelirdi insanın.
Günün ilk ışıklarıyla ayaklanırdı mahalle.
Önce çörekçinin mahalle arasından sesi duyulurdu.
Biraz sonra kafasının üstüne oturttuğu tablasındaki dumanı tüten ve mis gibi kokan çörekleriyle kendisi görünürdü.
Ve arkasından diğerleri sökün ederdi.
Balcan, banadura diye ortalığı inleterek sebzeci geçerdi.
Sonra ben geçerdim.
Çocuklar geçerdi beyaz yakalı ,siyah önlüklü…
Ve yüzlerinde bezgin bir ifade…
Sonra işçi babalar, memur babalar, esnaf babalar hızlı adımlarla geçip giderlerdi.
Pambık attıranlar. kalaycılar, dondurmacılar,
ayakkabı boyacıları, sütçüler
Geçip giderlerdi.
Sonra….
Sonra koskoca bir “hayat” geçip gitti.
Aydın Sihay
————————————————-
Adana / Tepebağ/
Fotoğrafta gördüğünüz sağdaki ve soldaki bu evler maalesef yıkılıp gittiler.