İstanbul’da olduğum günlerden bir gündü. Sabah nispeten erken kalkmış, ortalık fazla kalabalıklaşmadan otelden çıkmıştım. Şerbet gibi bir sonbahar havası vardı. Bir yandan yavaş yavaş dolaşıyor, bir yandan da fotoğraf çekiyordum. Bu teyzenin mesaisi yeni başlıyordu. Oturuşu, bakışı, hareketleri, mimikleri son derece dinç, neşeli, kararlıydı. Ama n’olursa olsun yüzü gülmüyordu!.. Beş altı dakika, belki daha da fazla baktım teyzeye… Hiç gülmemek için yemin etmişti sanki! Hatta bırakın gülmeyi, gülümsemeyi… Gelen geçene fırça atıyor, bağıra çağıra laf yetiştiriyordu. Gani Müjde’nin, “Gülmesini bilmeyen dükkan açmasın” diye bir sözü vardı; o geldi aklıma, “Neyse” dedim, “Güvercinler pek önem vermez gülümsemeye filan.” …
Taksim / İstanbul
Kasım 2016 ©mustafaöncül