Tiyatro sahnesinden dizisine kadar izlediğim biriydi Umur Bugay.
Bizimkiler dizisi 1989’da başlamış, 2002’de bitmiş.
Senaryosunu yazdığı dizinin yönetmeni Yalçın Yelence idi.
Türk tiyatrosunun, Türk sinemasının birçok oyuncusu bu dizide rol aldı. Aramızdan ayrılanları rahmetle anıyorum.
Ben bir dizi seyircisi değilim ama rahmetli annemle birlikte Bizimkiler’i seyrederdim.
Her zevkten ve kuşaktan ilgi görmenin sırrını keşfetmişti.
Aile salonu, aile yeri belki şimdi pek kullanılmıyor ama aile dizisi deyimi bence geçerli bir tür.
Oradaki kişilere hepimiz rastlayabilirdik, çoğu komşumuzdu. Dizinin kahramanlarının evinde ne beyzbol sopası vardı ne de pompalı tüfek. Çekişmeler, şikâyetler, farklılıklar bir komşuluk inceliğinde, sitemler düzeyinde gerçekleşirdi.
Türkiye’de yol verme cinayetlerinin olmadığı bir dönemin simgelerinden biri bu diziydi.
Aslında eski İstanbul’da orta halli diyeceğimiz, mazbut insanların yer aldığı bir komşuluk sergilenirdi.
Komşuların komşularla çatıştığı, tehditlerin kol gezdiği İstanbul’da belki bu dizi yeniden televizyonlarda gösterilmeli, nereden nereye geldik sorusunun yanıtı belki o zaman bulunabilir.
Yazının devamını okumak için tıklayın