Dün Urfa’ya günübirlik bir gezi yaptık dostlarla, geriye bir yığın güzel dost insan ve fotoğraflarla döndüm. Ama içlerinden bir kare var ki tekniği, kompozisyonu vb tüm temel fotoğraf kurallarının eksikliğine rağmen bende özel bir anı bıraktı. Urfa dışında Suriye göçmenlerinin ihtiyaçları nedeni ile oluşturdukları bir pazar yeri düşünün. Ayaklarımdaki botlar çamurda kaymama engel olamıyor, keskin bir ayaz montumun fermuarını kapattırıyor… ama o hıncahınç kalabalığın içinde iki kız çocuğunu fark ediyorum birden.. bu çamur deryası içinde ayakları çıplak, ellerinde plastik bir kürek.. zannedersiniz plajda kumda oynuyorlar. Aralık ayının soğuğunda değmeyin onların keyfine. Ne vatan hasreti, ne cindy bebek kaygısı, ne hamburger tercihleri, ne de çamur içindeki ayaklarına caterpillar bot kaprisi…iki kız kardeş bir çocuğun tüm doğallığı ile anın keyfini çıkarıyor. Oyunlarını bozmadan seyrettim bir süre, fotoğraf çekmedim… sanki çektiğimi fark ederlerse keyiflerini bozacakmışım gibi geldi..çeken dostlar oldu. Ben mi ne yaptım ? Beni fark ettiklerinde yüzlerindeki keyfi, gamsızlığı ve ruhlarının temizliğini kıskanarak bir hatıra poz aldım yanıma.Hayatı ne kadar ciddiye aldığımı düşündüren ve bana bir yığın mesaj veren bu iki kız çocuğunu da paylaşayım dedim sizlerle…sevgi ile… (Sefa Ulukan)