Dönem mezuniyet dönemi.
Daha dün gibi çocuklarımızın okula başlamaları. Oysa şimdi kimi ilköğretimden, kimi liseden, kimi üniversiteden mezun oluyor.
Sosyal medya, kepli çocuklarımızın, ana babaları ile paylaştığı mutluluk, gurur dolu fotoğraflarla dolup taşıyor.
Benim de güzel kızım Sabancı Üniversitesi Psikoloji bölümünden mezun oluyor.
Şimdi yüksek lisans yapma heyecanı içerisinde. Ondan sonra da iş bulma stresi başlayacak. Tüm çocuklarımızın yolları açık olsun…
Haftasonu kep töreni, mezuniyet balosu alışverişi için İstanbul’ da idim.
Çok zor, çocuklarınızdan uzakta olmak. Hergün onlarla paylaşımda bulunamamak, yanlarına gittiğinizde konsantre ilişki kurmak 3-4 günlük doz halinde, sıkıştırılmış. Hem onların bedensel ve ruhsal gelişimlerini gözlemlemek, Hem ihtiyaçlarını karşılamak. Sevebilmek doyasıya.. Bazı değerler eksik kalıyor malasef, uzaklık olunca.
Bundan önceki ziyaretimden ‘bulut gibi’ dönmüştüm. Hatta Sinan Abi ‘Bulut gibi olmayı anlat bana’ demişti. Anlatayım;
Abla kardeş yaşadıkları evi, çok hızlı bir karar ile değiştirmek istediler. Son sınavlar başlamadan yapmak istediler bunu. Yeni yaşacakları evi bulup, elektrik-su vs gibi altyapı organizasyonlarını sağlayıp, ‘Anneeee’ diye seslendiler.. Herşeyi bırakıp gittim ansızın.
Kızım ve ben 1 günde mevcut evi paketleyip, 1 günde taşıyıp, 3. günde komple evi yerleştirdik. Ve hiç dinlenmeden, maraton koşucusu şeklinde, pazartesi sabahı erken uçağa koşarak, işime yetiştim. Uçakta 1 saatliğine, kendimi koltuğa bırakıverdiğimde, bedenimin ve ruhumun uçağın etrafındaki bulutlar gibi olduğunu hissettim. Bir rüzgarla sağdan sola savrulacak şekilde ağırlıksız, herşeyi halletmenin verdiği iç huzurla bembeyaz saflıkta, bulutun pamuk pamuk öbekleri gibi mutlu,
Yorgunluktan savrulan bedenim, uykusuzluktan konuşamayacak hale gelen benim, yeniden özgül ağırlığımı hissetmem neredeyse 3 günümü aldı.
Çocuklarım şimdi çok mutlular, bu sefer gittiğimde onların gözlerinde bunu iyice gördüm. İyice alışmışlar iki yıl daha yaşacakları yeni ev ve komşularına.
Çocuklarınızdan uzakta olmak, hem ebeveynler için, hem de çocukları için bir bedel ödemeyi gerektiriyor. Buna değdiğini gördüğünüz de, katlanmanız daha kolaylaşıyor.
Oğlumun yemek yerken bana Fransa bayrağının ve Fransa’ nın tarihini anlatması, okçuluk takımında elde ettiği başarı ve yaptığı sporu deli gibi sevmesi, gündemi takip ediyor olması, mutlu ediyor beni. Boş değiller, aferim yetiştiriyorlar kendilerini diyorum içimden.
Kızımın ise yan dal olarak okuduğu Sanat Teorisi ve Eleştirmenliği bölümünden, yurt dışı gezilerimde çokça faydalanan ben, son dönem aldığı bir ders hakkında anlattıklarından, şaşırtıcı kazanımlar elde ediyorum. Ben bunları bilmiyordum dedirten bilgi paylaşımları, inanılmaz hazlar veriyor bana.
Haftaya size de aktaracağım bu konuyu.. Bilmeyenler benim gibi şaşıracak eminim..
İçinizden sevginin ışığı eksik olmasın….