Bahçe kapısı gındırıktı.
Girdim içeri.
Arkamdan 14-15 yaşlarında bir çocuk da dıkıldı.
Ot bürümüş her yanı.
Ve tüm güzelliği ve yıkılmışlığıyla tipik bir Adana evi duruyor karşımda.
Altta ve üstte ikişer oda var.
Üst odalar bir sofaya açılıyor.
Ahşap bir merdivenle çıkılıyor yukarı.
Fotoğraf çekip duruyorum.
Adının Selçuk olduğunu öğrendiğim çocuk:
“Neden çekiyorsun Abi” diyerek ilk sorusunu soruyor.
“Çünkü cok güzel bir ev” diyorum”
“Buna benzer bir evde doğdum”
Aslında Adanalıların çoğu buna benzer evlerde doğup, büyüdüler.
Benim sorum geliyor.
“Kimin bu ev?”
Bilmiyormuş.
Heyecanla atılıyor.
İçerde 80’lerden kalma bir takvim varmış.
Ama odada bulamıyoruz.
Bahçede büyükçe bir curun var.
Sanırım tulumba da vardı.
Yok olmuş.
Çok şey gibi.
“Abi fotoğrafları n’apacaksın?”
“Adana’nın Yalnız Evleri” diye bir kitap yazacağım.
“Neden?” diyor
Ah bir anlatabilsem.
————————–
Adana / Hurmalı Mah.
Kındırık/gındırık: Aralık (kapı ve pencere için)
Curun: Tulumba veya çeşmenin önündeki betondan havuzcuk.