Bu teyze… Yavaş yavaş, telaşsız bir şekilde yürüyerek geldi, masaya oturdu… Bir süre gelen gideni seyretti sessiz, sakin bir şekilde… Yanında konuşacağı kimse yoktu ama… Sanki… Sanki aklının mı, anılarının mı, yüreğinin mi bir yerlerinde, bir şeylere ya da birilerine takılı kalmış gibiydi. Düşünüyor, düşünüyor… Dalıp gidiyordu.
Kim bilir… Belki de Çarşı’nın o kalabalığı, koşuşturması, telaşı, gürültüsüydü bu tatlı teyzeyi böylesine sakin ve huzurlu görmeme sebep.
Belki de… Teyzenin sakinliğine, yüzündeki huzura, bakışlarıyla enginlere doğru çıktığı uzun yolculuğa imrendim ve o kısacık zamanda, kendimi fazlasıyla yorgun hissettim.
…
Kadıköy Çarşı / İstanbul
Mart 2017 ©mustafaöncül