Bu yazımın girişinde, hayatın edebi sayfalarında gezinmeyi pek düşünmüyorum… Sadece şunu belirtmek istiyorum; bu diyarda nice “özel insan” var sanatın bağrında defalarca can bulan. Bugün, onların yüreklerinde dolaşacağım azıcık. Ve noktayı koyacağım.
***
Sayfamıza daha önce de birkaç kez konuk olan Okul Öncesi Eğitmeni Ressam Eda Şengül, Gönüllü Anneler Topluluğu Derneği Başkanı Gülşen Akgöz ve “özel ressamlar” yürek birliğiyle Adana sanatının ruhuna katkı sağlıyorlar… Bu bağlamda, ilk sözü Eda Şengül’e bırakıyorum:
“Asıl mesleğim okul öncesi öğretmenliği fakat resim ve aile terapistliği eğitimim de var. Bu birikimimi, özel çocuklarımızın hayatlarına dokunmak, onları ve ailelerini mutlu edebilmek amacıyla değerlendiriyorum.
Mahfesığmaz Muhtarlığı’nın toplantı salonu içinde yer alan bir atölyede derse başladık. Yaklaşık 4 yıldır çalışma yapıyoruz özel çocuklarımızla. Gülşen Akgöz’ün özverili desteğiyle hayatımız renkleniyor. Özel çocuklarımız, ressam meleklerimiz oldu. Bu faaliyetlerle çok anlamlı anılar biriktirdik. Böylece, resim ve sanata karşı farkındalıkları gelişti.
31 öğrencimiz var. Onları iki gruba ayırdım; bir grup akrilik tablo yapıyor, diğeri de kâğıt rölyef sanatını öğreniyor. Sergi açacağız. Sergiyi, bu dönem sonunda, muhtemelen Engelliler Haftası’nda yapmayı planlıyoruz.”
GÜLŞEN AKGÖZ ANLATYIYOR
“Eda Şengül, özel gereksinimli meleklerimize gönüllü olarak öğretmenlik gibi kutsal bir mesleği canı gönülden yapıyor… Çocuklarımızın içindeki cevhere inanıp resim yoluyla pek çok duyguların ifade edilmesine fırsat verdi, yol gösterdi, sabırla emek sarf etti. Meleklerimizin yüreğini renklendiren güzel kalpli öğretmenimiz, meleklerimizle birlikte çok keyifli vakitler geçirmemizi sağladı… Özel gereksinimli evlatlarımızın resimleri; konuşamadıklarının dili, ifade edemedikleri anların yansıması oldu. Onların keyifli ve mutlu anları ailelerimizi de mutlu etti. Çocuklarımızın özgüven kazanıp sergi heyecanıyla, ben yapabilirim duygusunu yaşamaları harika başarılara imkân sağlayacaktır. Emeği için erdemli öğretmenimize sonsuz teşekkür ederiz.”
Bu muhteşem ifadelerden sonra bana da, satırlara kocaman bir nokta koymak kaldı. Hatta üç nokta…