Mahallelinin Kemal Dayı diye seslendiği ve çocukların da Kemal Dede’sinin, Hūrriyet Mahallesi’ndeki yaklaşık altı metrekarelik, kendisi gibi yaşlı, yorgun ve köhne dūkkânından içeri girdiğimde beni gūlūmseyerek ayakta karşıladı ve “būyūkler için bir şey satmıyorum” deyince ben de gūlūmsedim. Masanın ūstūnde ve raflarda kutular içinde ucuz şekerlemeler, gofretler, çikolatalar , sakızlar, cipsler ve okul defterleri vardı. “O halde ben de içimdeki çocuğa bir şey alırım” dedim ve duvarın dibindeki kutudan çocukken çevirmeyi bir tūrlū beceremediğim bir topaç aldım.
Kemal Dayı, 24 yıldır bu mahalledeymiş.
Ve uzun sūredir de bu dūkkãnda ömūr tūketiyormuş.-öyle diyor-
74 yaşında.
Abisi yūzūnden evlenememiş. Yapayalnız.
Abisine ah edip duruyor.
Yeğenleri varmış ama onunla ilgilenmiyorlarmış.
Oysaki Ïstanbul’da doktorluk yapan yeğenini az mı sırtında dolaştırmış.
Evi yok.
Halbuki olsa saat 6’da çekip gidermiş.
Duvarın dibinde oldukça yıpranmış sedirde yatıp kalkıyormuş.
Mahalleli zaman zaman yemek gönderiyormuş.
Teşekkūr ediyor onlara.
Minnet duyuyor.
Hūznūyle ve yalnızlığıyla başbaşa bırakıp çıkıyorum Kemal Dayı’yı.
Aydın Sihay
————————————
Adana/Hūrriyet Mahallesi